Zelf heb ik het boek al een aantal jaar. Eigenlijk vrijwel direct nadat het uitgekomen was. Ik ben er nog steeds zogezegd âverliefdâ op.âHoe kun je nu âverliefdâ zijn op een boek?â, hoor ik je denken. Letterlijk kan dit natuurlijk ook niet, maar je kunt wel zo ontzettend onder de indruk zijn van een boek, of het gewoon heel erg mooi vinden, ofâŠ.Op het moment dat ik dit boek in handen kreeg, was ik in ieder geval sterk onder de indruk. Tijdens het lezen waande ik mezelf op weg naar een onbekend continent. Bij het bekijken van de schitterende tekeningen, waande ik me niet alleen op een onbekend continent, maar ontmoette ik de verschillende dieren ook echt. Sommige daarvan had ik liever niet ontmoet;ze leken zo onschuldig, maar waren toch agressiever dan gedachtđLarie natuurlijk, maar Ă©Ă©n ding is zeker; het is een boek waarbij je fantasie wordt geprikkeld. Het is dan ook een fabelachtig lees- en kijkboek voor zowel volwassenen als kinderen van alle leeftijden.Terra Ultima begeeft zich op de grens tussen fictie en werkelijkheid. Het verhaal is zo opgebouwd dat het authentiek lijkt: een dagboek dat is bijgehouden tijdens de expedities, krantenartikelen, toegangskaarten, landkaarten en een biograaf die het verhaal schrijft. De lezer wordt door deze bewijzen de wereld van Terra Ultima ingetrokken. De vraag is echter of het EEN wereld is of DE wereld. Oftewel, is er sprake van fictie of life writing? Bij life writing gaat het er dan vooral om de authenticiteit aan te tonen van een verhaal. Bij fictie gaat het om de mate van suspension of disbelief, oftewel, slaagt de auteur erin om de lezer zo mee te nemen in het verhaal dat hij/zij het gelooft.